We hebben Frankrijk achter ons gelaten en zijn inmiddels in Spanje aangekomen. Land nummer 19…..morgen zijn we precies 1 jaar onderweg!
De kleine week in de voor ons vertrouwde omgeving was erg fijn. 2 dagen stonden we bij de Dordogne in Vayrac, om praktische redenen, daarna nog een aantal dagen bij Gluges, eveneens langs de Dordogne. Natuurlijk even bij ons huisje langs geweest, en wat is het fijn om te weten dat alles daar goed gaat en onze huurster het enorm naar haar zin heeft. We hadden het niet beter kunnen treffen! Ook een aantal vrienden bezocht en later toen we op de camperplek in Gluges stonden kwamen er ook vrienden bij ons langs. Fijn om iedereen weer even gezien te hebben. En we troffen het met het weer, zomers warm; heerlijk!!
Zo’n kleintje is vaak handiger als een 10-tonner; ( lees hier onder)
Maandagmorgen vertrokken richting Spanje. Dwars door de Lot en de Lot et Garonne gereden (Prachtig!!). Gelukkig ging dit prima, want ook in Frankrijk wordt het je als 10-tonner niet gemakkelijk gemaakt. Er zijn heel veel plekken waar wagens boven de 7,5 ton verboden zijn, ze worden richting de tolweg verwezen. Men wil het zware verkeer niet door de bebouwde kom. Maar ja, wij willen geen tolwegen rijden, want als 10-tonner is dit een kostbare zaak, en veel minder leuk als binnendoor. Dus dan toch maar illegaal over de max 7,5 ton wegen, met de billen dicht geknepen. Gelukkig is het tot nu toe altijd goed gegaan, maar telkens als je politie ziet knijp je hem toch even. Wat ook een kostbare zaak is geworden is de diesel in Frankrijk! Vonden wij het in Italië duur, Frankrijk doet er niet voor onder! Ook hier is het een sport om wat onder de €1,40 te vinden!
Onderweg op mooie plekken gestaan, bij meertjes en de laatste plek aan het strand net voorbij Biaritz. We hebben nog even overwogen om toch via de oost kant van Spanje zuidwaarts te gaan, dit omdat de weersvoorspellingen voor de noordwest kant niet echt rooskleurig zijn. Besloten dit op de koop toe te nemen.
Na de laatste franse boodschappen te hebben gedaan zijn we via de snelweg Spanje ingereden, omdat het verkeer binnendoor behoorlijk vast stond en dan sta je daar als ronkende stinkende diesel toch ook niet lekker(en ook illegaal als 10-tonner), en een beetje dol van alle rotondes werden we ook wel. Dus zoeffff Spanje in. Dat schoot lekker op!!
We vonden een mooie plek, met pracht uitzicht. Genoten van de zon en hebben een heerlijke wandeling gemaakt, deels over de noordelijke route naar Santiago de Compostela.
Vijgenboom groeit tegen de muur van de kerk.
Vandaag verder gereden naar Bilbao. De dag begon nog zonnig, maar inmiddels zijn de truien, sokken en warme schoenen weer aan…12 graden; het is even een overgang! Ton bezoekt het Guggenheim museum. Daarover een volgende keer meer!
En dan nog voor degenen die het nog niet op Facebook zagen; een fotootje van ons nieuwe vliegengordijn!
Vandaag zijn we aangekomen in Vayrac. We staan op dezelfde plek als waar we de laatste nacht voor vertrek, nu bijna 1 jaar geleden, ook stonden. Wat hebben we veel gezien en meegemaakt in het afgelopen jaar! Het was verre van saai. Ruim 25000 km gereden en 18 landen bezocht. Is het snel gegaan….eh, ja en nee. Nu we hier weer staan, lijkt het alsof we niet weg zijn geweest, maar dat komt natuurlijk omdat het bekend terrein is. Als ik denk aan het noorden van Noorwegen, dat lijkt alweer heel lang geleden. Het is een raar ding, die tijd.
We hebben genoten de afgelopen dagen van Frankrijk. Wat is het toch een prachtig land en zo enorm divers. Reden we een paar weken geleden nog door het oostelijke deel van het land, nu zijn we weer deels langs de westkant gereden. Door het prachtige Normandië met zijn pittoreske dorpjes en prachtige vakwerkhuisjes. De groene valleien, de gele koolzaadvelden, de weilanden met koeien met hun kalveren. Lieflijk, mooi en afwisselend. De prachtige vergezichten en heerlijke ruimte. Ja we houden echt van dit land!
In Nantes zijn we ook geweest ivm de demonstratie tegen de ontruiming van het ZAD terrein. (Zone a Defendre) Hieronder de link;
We liepen dus mee met de demonstratie. Het was werkelijk onvoorstelbaar zoveel politie daar op de been was. Niet gewoon politie, maar ME’ers in vol ornaat, met schilden, maskers tegen traangas, kogelwerende kleding, het leken wel robots zoals ze waren uitgedost. Heel veel politie busjes en een aantal waterkanonnen. En natuurlijk lokte dit machtsvertoon agressie op en kwam het tot schermutselingen. Er werden traangas kogels afgevuurd en demonstranten vuurden vuurwerk af. Dit tot groot ongenoegen van Lotte, want die is als de dood voor knallen. Als ze niet aan de riem had gezeten was ze dwars door alle verkeer rechtsomkeer naar de Magirus gerend. Gelukkig zat ze wel aan de riem, waar ze met al haar krachten aan trok, want weg wilde ze. Dus verlieten wij ook de demonstratie, want een hevig trillende bange hond is ook niets. Het machtsvertoon ging nog enige tijd door, terwijl wij op gepaste afstand op een terras een pizza aten. De bedoeling was nog om de volgende dag naar het terrein zelf te gaan, maar aangezien dit ook een soort van oorlogsgebied bleek te zijn, hebben we dat maar niet gedaan. Ons huisje wilden we geen gevaar laten lopen en ook Lotte wilden we niet nog meer angstige momenten laten ervaren.
Nantes is overigens een mooie en culturele stad. De volgende dag regende het, dus zijn we er niet langer gebleven, maar een bezoek is het zeker nog eens waard.
Na Nantes reden we naar Bléré, waar een oom van Ton ligt begraven. We hebben het graf voorzien van nieuw grint en er een plantje opgezet.
Nu dus in Vayrac. We bezoeken wat vrienden en halen wat onderdelen van de reserve Magirus af. En natuurlijk gaan we even langs ons huisje op de heuvel. En we boffen….het is zomers warm !!!
De Dordogne
In de loze uurtjes heb ik ook niet stil gezeten. Onze bedstee is nog knusser geworden……
Na 3 weken in Nederland te zijn geweest, zijn we nu weer onderweg, en inmiddels weer op Franse bodem.
We hebben met name onze familie bezocht. Natuurlijk was het verwelkomen van Ton zijn 2de kleinkind het hoofddoel van deze reis! Ook het 65 jarig huwelijksfeest van mijn ouders was een hoogtepunt.
We begonnen onze Holland trip in Deventer, waar we Ton zijn vader bezochten, en zus Liesbeth. Daarna naar Noordwijkerhout doorgereden om het huwelijksfeest van mijn ouders te vieren en een paar dagen later de 90ste verjaardag van mijn vader.
Ton en Ton
Natuurlijk in de tussenliggende dagen veel boodschappen gedaan. Nieuw zaagsel voor onze droog wc. We hebben rijplaten gevonden. Ook een zwaardere omvormer en een nieuwe start accu gekocht. Ook bezochten we Angela en Mike en hun 2 kinderen, volgers van ons en reizigers in spé, op de camperplek in Hillegom.
Natuurlijk gingen we langs bij Jantijn en hoogzwangere Sanne in Amsterdam.
In afwachting van de komst van de kleine zijn we ook een paar dagen bij Maria, Rolf en kleine Ragna (die overigens flink gegroeid was het laatste half jaar) geweest in Bunnik.
We konden deze weken de auto van Sanne gebruiken, wat natuurlijk ideaal was. We hebben een week in Hilversum op camping de Zonnehoek gestaan. Ideale plek, midden in het land en gelegen naast een prachtig natuurgebied, waar Lotte heerlijk los kon lopen.
Ton is nog een dagje op en neer gereden naar zijn tandarts in Winschoten, hij is weer verlost van een zere kies.
Op 5 april kwam kleine Ronja ter wereld. Een paar dagen later konden we dit lieve kleine meisje aanschouwen, een prachtig wondertje.
Als toetje deze Holland trip bezochten we mijn ouders nog even, hebben we een dag en nacht in Maassluis doorgebracht (zie filmpje) en gingen we op bezoek bij echte globetrotters; Ralf en Laila in Nieuwe Tonge. Leren kennen via het internet en nu leuk om elkaar te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen. Gewandeld langs de Grevelingen waar wonderbaarlijk genoeg flamingo’s zaten (helaas te ver weg voor een foto). Ook troffen we Jan en Gerda onze laatste dag in Nederland op de camperplek in Bergen op Zoom. Fijn om ook hun nog even te ontmoeten.
Bij Ralf en LailaKoffie met gebak met Jan en Gerda
Maar nu weer onderweg, en ondanks dat het heerlijk was om onze familie weer in de armen te sluiten is het ook weer zalig om onderweg te zijn, onze eigen leventje weer op te pakken, zonder verplichtingen…..linksom, rechtsom of rechtdoor, dagje langer of toch gaan…..onze beslommeringen !! Ton tikt nog even verder..
Annemieke
ONTHEEMD…
Mooi woord is dat eigenlijk hé, ontheemd. In de categorie mooie woorden als weemoed, empathie, verheugdrift, dageraad. Wat het betekent, echt betekent heb ik eigenlijk pas onlangs ontdekt. Nu ben ik al zo’n jaar of 11 weg uit Nederland, en het life-lijntje daarheen wordt steeds langer, is normaal denk ik. Echter, in september jl en-joepie-ook 10 dagen geleden ben ik opa geworden van twee prachtige kleindochters Ragna en Ronja, wat een rijkdom. En zo wordt dat life-lijntje opeens een stuk korter, nooit gedacht dat zoiets zoveel met je kan doen, wat een cadeau. Onlangs in Nederland dus, voor de het verwelkomen van laatstgenoemde (en natuurlijk het 65 jarig huwelijksfeest van Annemiekes ouders). Drie maanden Griekenland, daarna drie maanden op het prachtige Sicilie en via de warme Provence langzaam noordwaarts. De indrukwekkende Vogezen, de lieflijke Lorraine in noordoost Frankrijk en dan over de groene Belgische Ardennen naar Nederland. Bij Maastricht de grens over en….het is alsof je een klap in je gezicht krijgt…. Asfalt overal, met links en rechts bedrijven , loodsen, opslag, een woud van grijsgroene damwandprofielplaten gebouwen. En niet eventjes, nee , nonstop van Maastricht tot Amsterdam. Zag ik dat nooit eerder? Geen idee, het sloeg nu in als een bom en raakte me hard in de kern. We’re on a mission, zo erg kan het niet geworden zijn. Maar het werd niet beter, ergens op de A16 kon ik het niet laten het aantal rijstroken even te te tellen. Mijn God, 14 baans!!! Dat was ons in een jaar rijden van noord naar zuid Europa (ik geloof 16 landen) nog niet overkomen.. Ik denk dat het hier begon, dat onthemen. Als een golf donderde het geweld over me heen. Het drukke verkeer, de haastige mensen, de burn-outs van vrienden en bekenden (bij 15 hielden we op met turven), de arrogantie bij de plaatselijke apotheek. Het hield niet op. Voor wat voorraad instaan naar de Albert Heyn, en ook hier kromp mijn maag ineen. Wat een onvoorstelbare overdaad, een potje pindakaas? Keuze uit 10… Producten uit elke hoek van de wereld, in de schappen hier (nl) nog mooier dan in het land van herkomst. Het valt pas op als je er een tijdje niet bent. Het moet gezegd, Nederland is een goed werkende en geoliede machine geworden, met als drijvende kracht een regering die al decennia lang economische groei boven het welzijn van zijn burgers prefereert. En dat is gelukt, met 17 miljoen economische pionnen is dit het resultaat van het schaakspel met maar 1 speler. De prijs is hoog (zie de burn-outs hierboven). Tja, en zo voel ik me niet meer thuis, mijn land gestolen. Ik schreef onlangs al ergens: Thuis is geen plek, thuis is een gevoel. Als dolende vrijbuiter stel ik me stiekem altijd de vraag als ik ergens kom: “zou ik hier kunnen/willen wonen?”. Vaak is het antwoord ja, soms is het misschien. In Nederland floepte er gelijk uit voor ik er erg in had ” nee”. Ontheemd , zo voelt dat dus. Niet dat dat erg is (“dat vinden wij niet raar, dat vinden wij bijzonder” 🙂 ), Nederland is geen naar land, het is gewoon niet meer mijn land. De life-line blijft, is zelfs sterker dan ooit, met pracht kinderen en kleinkinderen aldaar, maar deze “lodewijk losbol” voelt zich gewoon elders beter. (o ja, die kou, die was ik hierboven nog vergeten te melden. Brrrr . Het verandert gelijk mijn fysieke houding. Schouders opgetrokken, naar voren. De rug iets gekromd, de ogen wat samengeknepen en een algeheel fysieke ellende maakt zich van mij meester, het grenst aan pijn. Kou is niet fijn. Zodra ik de zon op mijn bast voel begint endorfine en dopamine te stromen, ontspant mijn lijf, en krijg ik een goed humeur. En nou kan dat land, noch de regering , er natuurlijk iets aan doen, maar in Nederland is het gewoon meestal koud (of nat, die fysieke sensatie zal ik jullie besparen) ) Elders dus, beter, voor mij tenminste. Eergisteren in Frankrijk aangekomen, de truck ergens aan een bosrand geparkeerd. We stappen uit, en werden begroet met een waanzinnig schemerconcert van de plaatselijke bonte pierenpikkers. Wat een welkom. Nog even de oren spitsen….verder nog iets? Auto’s, buren, trein of ander getier? Nee, niets. En als toetje; ik kan weer buiten plassen zonder met een scheef oog achterom te kijken of ik soms door een overijverige Nederlandse agent in de kraag gevat word. Dat mag hier dus gewoon. En zo hoort het. Ontheemd dus. Liefs Ton
