De kortste dag

Het is winter, ook in Griekenland. Vandaag is de kortste dag en het is grauw, grijs en guur buiten. De zon laat zich niet zien. Vanuit zee waait er een koude snijdende wind. Niets van dit alles doet je denken aan Griekenland. De vele hoge bergtoppen zijn bedekt met een laag sneeuw.

Eergisteren hebben we nog een dagje cultuur gesnoven. We zijn naar Olympia geweest, de bakermat van de olympische spelen. De plek waar elke 4 jaar de olympische vlam ontstoken wordt en vanaf daar naar de plek gaat waar de spelen gehouden zullen worden. Een plek met opgravingen van voor de jaartelling, een groot terrein waar alles te bezichtigen is, evenals 2 musea. Indrukwekkend geheel, een plek vol historie.

Gisteren hebben we de hele dag gereden naar de plek waar ons Griekenland avontuur begon, de mooie baai, 50 km ten zuiden van Igoumenitsa. De baai is nog steeds mooi, maar verlaten. Een paar vissers werken nog aan hun bootjes in het kleine haventje. Geen camperaar meer te bekennen. Van de horde vrolijke honden zijn er nog maar een paar over. Zwanger en uitgehongerd. We geven ze te eten en vanaf dat moment zijn ze meer hier als bij de schapenstal een tiental meters verder op. De herder houdt vandaag zijn schaapjes binnen, wellicht te koud om aan de wandel te gaan.

Onze accu’s schreeuwen om zon. De dagen zijn zo kort. Gisterenavond waren ze nog voor 66% opgeladen. We hebben ’s nachts de koelkast uitgedaan in de hoop stroom te sparen, maar vanmorgen was het percentage 61%. Vermoedelijk door de kou, loopt er een hoop stroom weg. We hebben besloten dat we een derde zonnepaneel erbij zullen plaatsen, zodat we op de winterdag, waar dan ook, voldoende energie hebben.

Ton begint de dag met houtjes zagen, want de nacht temperatuur zakt tot rond het vriespunt, het is dus koud in ons huisje op de vroege ochtend. De kachel brandt nu de hele dag, en binnen is het nu 20 graden. We moeten er wel uit om droog hout te zoeken, iets wat niet makkelijk is na een uurtje regenval. Maar met het droge hout wat er nog is branden we de kachel en drogen we de natte houtjes. Ik begon de dag met het voeren van de uitgehongerde honden, deze hebben het zwaarder als wij. Wij zitten er warmpjes bij en hebben genoeg te eten., elke dag. Morgen beloofd de zon weer te gaan schijnen!

Morgennacht gaan we overvaren naar Brindisi, om dan langzaam af te zakken naar Sicilië, waar we begin volgend jaar weer aan het werk gaan. Waar we de kerst gaan doorbrengen weten we nog niet. We hebben besloten deze kerst veganistisch te eten, dus 2 dagen zonder dierlijke producten. Hetgeen niet meevalt als je gewend bent om melkproducten te gebruiken en eieren. Maar we hebben het menu klaar en we gaan zeker smullen deze dagen. In de toekomst zullen we vaker “vegan” dagen houden, gewoon omdat dat goed voelt en beter is voor de dieren, onze aarde en ons zelf!!

Terug kijkend op onze (bijna) 3 maanden Griekenland, kunnen we niets anders dan positief zijn. Naast de mooie baaien, kustlijnen, imposante bergen, goede wegen, zijn vooral de mensen super vriendelijk en behulpzaam. En dat voor een land wat het verre van gemakkelijk heeft door alle sancties van de Europese Unie. (Note Ton: Het is ronduit schandalig hoe men hier onder druk van Europa het minimumloon heeft moeten afschaffen. Het gevolg is dat mensen uiteindelijk voor 15 euro per dag aan het werk gaan. Een schaamteloze actie van de rijke landen in deze Europese Unie). De mensen blijven de moed erin houden, laten het hoofd niet hangen.

De eerste weken was het hier nog volop zomer, vrijwel dagelijks namen we een duik in zee. Tot de dag dat we bij Eumelia gingen werken. De mooie plek waar we 6 weken vertoeft hebben. Daar waar we hebben geleerd hoe de olijven geplukt worden en verwerkt worden tot olie.

De zomerse temperaturen zijn langzaam maar zeker verdwenen, de kachel wordt steeds vaker gestookt. Maar als de zon zich laat zien, is het nog steeds heerlijk buiten. We zijn lekker creatief bezig geweest en hebben langzaam maar zeker ook wat meer onze weg gevonden in het leven als moderne nomade. We zijn nog lang niet uitgereisd en Griekenland is zeker een land waar we ooit naar toe terug zullen keren!!

Ook nog even een “Ton-krabbel” ; Inderdaad, wat een land! In ons hart gesloten, en best lastig om morgenavond op de boot te stappen naar een land (Italië) waar mijn ervaringen tot nu toe verre van euforisch waren, maar we gaan voor de herkansing.

Opvallend toch ook wel hoe weinig reizigers en gelijkgezinden hier de winter doorbrengen. We zien nauwelijks nog andere trotters rijden, en voelen ons in die zin soms als Remy van “alleen op de wereld” . Lekker rustig zou je zeggen, en uiteraard is dat zo, maar voelt soms als een gemis, samen bij een kampvuur ervaringen delen is alweer een paar maanden geleden….. Wat dat betreft een groot verschil met onze winterse reizen naar Zuid-Spanje, Portugal en Marokko. Daar is ’t soms weer wat teveel van het goeie en lastig een rustig plekje te vinden. Een ontmoeting van vorige week wil ik jullie toch niet onthouden. Op onze laatste plek in het prachtige pijnbomenpark aan de kust, waar we een week stonden, ontmoetten we de Duitse Inge en Bernhard, beide 80 jaar en globetrotters pur sang. Op zijn 58e werd Bernhard er bei AGFA uitgesaneerd en moest met vervroegd pensioen. Niet getreurd, twee weken na dato kochten ze een camper en trokken de wijde wereld in. 3x (over land) naar India, 8x naar Marokko en vele reizen meer. Nu de leeftijd wat vordert blijven ze wat dichter bij huis, nu dus overwinteren in Griekenland. Altijd inspirerend zulke ontmoetingen, geluksmomentje puur.