Maand: september 2017

Na Assisi zijn we naar Lago di Trasimeno gegaan. We hebben daar 4 dagen op een camping gestaan, direct aan het water. Een heerlijke plek, een heerlijk meer en elke avond een fantastische zonsondergang!

 In 1999 ben ik daar ook al eens geweest (evenals in Assisi), in de zomer dat ik wandelreizen begeleidde voor Sindbad, een reisorganisatie die overigens niet meer bestaat. De camping was echter een hele andere.

We hebben mooie kano tochtjes gemaakt, oa naar het eiland in het meer waar we op uit keken. Het meer is het op 3 na grootste van Italië, en er liggen 3 eilanden in. Ook heeft Ton een deel van de bus beschilderd en er zijn favoriete lied opgeschreven; Onderweg ben ik zigeuner, onderweg ben ik een kind……enz. Dagelijks even op de fiets naar de kleine supermarkt in het dorp, de nodige wasjes gedraaid, en uiteraard heerlijk genoten van de zon en het leven op en rond het meer. Zo kwamen elke dag op dezelfde tijdstippen vissers hun netten uit hangen en weer binnen halen. Overal heeft het leven zijn ritmes, net als wij dat ook hebben, alleen staan wij regelmatig op een andere plek.

Uiteindelijk weer verder zuidwaarts gereden. Als je aan de staat van de wegen kunt zien hoe het gesteld is met de staatskas, dan is die kas van Italië leeg. De wegen zijn echt vreselijk slecht. Vol gaten en kuilen, soms gerepareerd zodat het een grote lapjes deken is geworden, maar regelmatig zo erg dat het meer een patchwork lap lijkt. En al die vol gestopte gaten zorgen weer voor hobbels. Wij rijden op de provinciale wegen, waarop je vaak niet harder als 50 km/uur mag rijden. Nu trekken de Italianen zich daar niets van aan, die halen je met enorme snelheden in, ook daar waar doorgetrokken strepen staan. Het blijft dus uitkijken op de weg. Niet alleen aan de staat van wegen is te zien dat de kas niet echt vol is, er staan ook ontzettend veel panden leeg, zowel fabriekshallen als huizen en winkels. En als je dan ook nog eens door een gebied rijd waar (bos)branden gewoed hebben, dan lijkt het al met al wel een oorlogsgebied.

Na een nacht in de Apenijnen en een nacht aan de kust zijn we vandaag beland bij Castel del Monte, een apart bouwwerk uit de 13de eeuw. Het is een octagoon (8-hoekig gebouwd) in opdracht van keizer Frederic de 2de. Mogelijk was het ooit bedoelt als jachtslot. Het uitzicht bij het kasteel was fantastisch, want natuurlijk is het op een heuvel gebouwd.

De weg hier naar toe was echt desolaat. Langs de weg zaten veel jonge dames die lijf en leden aan lustige mannen probeerden te verkopen, overal lag vuilnis, en dan met name plastic, en naast olijfbomen en wijngaarden waren er veel autosloperijen die het desolate beeld compleet maakten. Ja, naast de vele oudheden die Italië koestert, is er ook een heel ander Italië te zien. Het heeft echt zijn beste tijd wel gehad.

Lotte maakt overal vrienden. Gisteren met het buurhondje en hier lopen allemaal “wilde” honden rond, een hele roedel. Ze past er zo tussen, en ze hoopt natuurlijk dat ze lekker met haar gaan rennen, wat soms ook lukt!

Morgen trekken we verder richting Brindisi, waar we overmorgen de boot zullen nemen naar Griekenland (Igoumenitsa)

Da’s alweer even geleden dat ik een blog schreef, was ’t in Litouwen? Nu een schrijfsel vanuit Italië , een geheel andere hoek van Europa. Annemieke beschreef al onze route vanuit Nederland tot aan San Marino. Ik blik eerst nog even terug naar ons laaglandverblijf. Een kindje zou geboren worden (en deed dat gelukkig uiteindelijk ook 😉 ), dus uiteraard wilden we bijtijds in Nederland zijn , niet ver van dochter Maria en haar vriend Rolf. Genoeg om daar omheen te plannen, en aldus vroeg Annemieke een nieuw paspoort aan op Schiphol (en kon dat 3 dagen later aldaar afhalen, reed ik met de truck naar vriend Ruben in het noorden des lands, waar ik een flinke lijst met (kleine) reparaties en werkzaamheden aan onze Ross (zo heet ie) kon uitvoeren. Een beetje tender loving care was wel nodig na 13000 km zonder onderhoud. Olie-en dieselfilter werden vervangen, alsook een rotte uitlaatpijp (nu een home made exemplaar van roestvrijstaal, van de oudijzerboer), een nieuw ruitenwisservloeistofpompje (scrabble) gemonteerd, een stoere achteruitrijlamp, en eindelijk die weigerende claxon vernieuwd. O ja, en die loodzware glazen douchedeur vd douchecabine eruit gemieterd. Die viel onderweg steeds uit zijn scharnieren, nu lightweight douchegordijn. So far het technische gebeuren. En Ruben zou Ruben niet zijn als hij ook niet een oplossing wist voor onze 2 grote lege(!) Franse gasflessen. Uiteraard niet inwisselbaar in Nederland, maar het “ik denk dat ik wel wat kan regelen” klonk geruststellend. En ja hoor, de gasboer in de buurt gaf me netjes 2 volle NL flessen in ruil voor de Franse. Joepie, kunnen we weer een half jaar vooruit. Een bezoek aan de tandarts in Winschoten (hulde aan tandarts team Cupido) bleek weer heilzaam en hoopvol, ik kan er weer even tegen. Uiteraard werden familiebezoekjes afgelegd (ouders, dochters, broers en zussen (broer Geert uit Moskou was met ’t gezin in ’t land, dat is zeer zeldzaam, dat we samen in Nederland zijn, een warm weerzien)). En om het rondje Nederland ook echt een rondje te maken togen we naar Ouddorp in Goeree Overflakkee naar het Magirus Deutz weekend, om daar de wondere wereld van de Magirus en zijn chauffeurs te ontdekken. Leerzaam, en prachtige stoere reismobielen.

Ondertussen zat(en) de aanstaande boreling en de vader en moeder in spé ook niet stil, want…….. op 8 september is kleindochter Ragna geboren! Een onwaarschijnlijk mooie aanwinst op deze aardbol, een paradijsvogeltje in de dop. En, het mag best gezegd, hier typt een waanzinnig blije opa (heb mezelf alvast omgedoopt als “opa reis”). Uiteraard hebben we Ragna, Rolf en Maria bezocht en haar een warm welkom geheten, om daarna -met een toch wat bezwaard hart ivm met weggaan – weer op pad te gaan, zuidwaarts dit keer.

Annemieke schreef al over de rit via Belgie, Duitsland, Oostenrijk (waar we op miraculeuze wijze de tolwegen voor vrachtwagens wisten te omzeilen. Kan niet, zei men. Toch doen, zeiden wij. Gelukt!), naar Italië . Ik pik de draad op bij Assisi. Wat weet ik nou van Assisi? Niet veel, Franciscus van Assisi, ja , die kende ik wel. Ook zijn volgelingen , de Franciscaner monniken waren me bekend, en-o ja- werelddierendag is naar hem vernoemd. That’s it. Ik zal hier niet de hele wikipediageschiedenis kopiëren , maar wat een onbeschrijflijk boeiende man is die Franciscus geweest! Geboren in 1181 als zoon van een rijke koopman. Als 20 jarige werd hij krijgsgevangene na een veldslag tussen de steden Perugia en Assisi. Na zijn vrijlating (een jaar zat hij gevangen) werd hij langdurig en ernstig ziek. Aan de beterende hand maakte hij zich zorgen over de leegte van zijn leven, en bekommerde zich om de melaatsen, de mensen in armoede en trok zich terug als kluizenaar. Hij wijdde zich aan het herstellen van kerkjes, de melaatsen en het gebed.Bedelde zijn voedsel bij elkaar, daarvan delend met anderen die nog minder hadden dan hij. Veel is er te vertellen over deze man, te veel om hier even op te schrijven. Doe jezelf een lol en lees wat over hem, veel te vinden op wikipedia, ook elders. Wat mij het meeste aansprak is het volgende (ik copy/paste maar even):

Dienst aan de vrede[bewerken]

Ten tijde van paus Innocentius III die een theologische visie bezigde op “Christus als Koning der Koningen, met Jeruzalem als Zijn stad en het Heilig Land als Zijn erfdeel”, dat met kruistochten heroverd moest worden op de moslims, verraste Franciscus ieder door “voor God” te kiezen door in dienstbaarheid te verblijven onder de Saracenen. Hij ging mee met één van de kruistochten maar bewandelde een tegenovergestelde weg. Zijn vreedzame benadering van de Islam, dialogisch avant la lettre geeft een volstrekt ander beeld van God: de God van de nederige dienstbaarheid, die uitnodigt om in een geest van vrede en geweldloosheid onder andere mensen te gaan, hun werk en leven te delen en zo te midden van hen Zijn aanwezigheid te ontdekken. Een belangrijke regel van Franciscus in de omgang met andersdenkenden en andersgelovigen is o.a. de afwijzing van woordenstrijd. Armoede, dienstbaarheid, geweldloosheid zonder wapenen, zelfs zonder het wapen van het woord, gingen voor hem hand in hand en in dit perspectief ondernam hij in 1219 tijdens de kruistocht zijn persoonlijke vredesmissie naar de sultan van Damiate, waar hij hoffelijk werd ontvangen en spirituele gesprekken voerde.

Voor wie nog steeds meeleest (chapeau); dit was omstreeks 1200 toch wel een sterk staaltje lijkt me. Ik bedoel, ik kan me zo voorstellen dat iemand die zich tijdens een kruistocht nota bene zo gedroeg, absoluut niet meer zeker was van zijn leven. Toch deed ie het en met succes. (kan menigeen anno 2017 zich een voorbeeld aan nemen, gezien de huidige situatie tussen moslims en christenen). Een moedig man, een voorbeeld voor velen. (bij mij doemen onwillekeurig namen als Ghandi en Mandela op).

Aan het eind van zijn leven schreef hij “het Zonnelied” , een gebed dat de schepping bezingt in termen van broeder en zuster. Een ode aan broeder zon, zuster maan, broeder wind, zuster water, broeder vuur, zuster moeder aarde (die ons voedt en leidt, en allerlei vruchten voortbrengt, bonte bloemen en planten), en onze zuster de lichamelijke dood.

Na zijn dood in 1226 werd op zijn tombe in Assisi de huidige basiliek gebouwd. Indrukwekkend en eenmaal binnen voel je je nederig en dankbaar. Bij deze dank Franciscus.

Zo , lang verhaal (had nog veel langer kunnen zijn). Het mooie van onderweg zijn is-naast dat je tijd en geen haast hebt natuurlijk- dat je onbeschrijfelijk nieuwsgierig bent (of wordt). Je wilt meer weten over wat je ziet en duikt erin. En had ik nog kleine kinderen gehad , die waren vandaag de dag mee op deze reis gegaan. Hoeveel meer kan je leren door onderweg te zijn? Over de zalmkwekerijen in Noorwegen, de geschiedenis van de Vikingen, de natuur in Finland, het oerbos in Polen, de wankele verhouding met de Russen in de Baltische Staten , vreemde talen, andere valuta (en dus rekenen), andere omgangsvormen en culturen en -zoals hierboven; wie was nou eigenlijk die Franciscus van Assisi? Zoveel rijkere en intiemere leerstof dan op school lijkt me. Tot zover eerst maar, bij deze nog een paar leuke plaatjes van ons (een beetje narcisme is ons niet vreemd blijkt). We hebben het ook gewoon leuk!  Love you,    Ton

 

 

 

 

We zijn alweer wat dagen in Italië, nadat we Oostenrijk inderdaad zonder tolwegen doorkruist hebben. Weliswaar de hele route in overtreding omdat vrachtwagens boven de 7,5 ton niet waren toegestaan waar we reden, maar gelukkig geen controle gehad en over prachtige passen heengegaan. (De onze weegt 8 ton, maar in de papieren staat 10 ton)

Aan de andere kant van de Oostenrijkse Alpen, in Italië, kwamen we in een gebied vol boomgaarden. Waar je ook keek, er stonden appelbomen vol rijpe appels! We hadden er vast wel kunnen werken, maar in de regen was dat allerminst aantrekkelijk. Het was een vrij druk bevolkt gebied en daarom ook moeilijk om een plek voor de nacht te vinden. Maar uiteindelijk beland bij een camperplek in Trento.

De volgende dag koers gezet richting de kust. We zijn naar Sottomarina gegaan, wat zo’n 50 km ten zuiden van Venetië ligt. Ton wilde daar (Venetië) wel graag naar toe. Dat zou mogelijk zijn met een boot, 1,5 uur varen. Maar toen we meer gelezen hadden over het gebied waar we stonden, hebben we besloten om Chioggia te bezoeken in plaats van Venetië. Chioggia is net als Venetië in het water gebouwd, heeft ook vele kanalen en bruggetjes. Er varen weliswaar geen gondels, maar er zijn dan ook veel minder toeristen en het is er stukken goedkoper. Het wordt ook wel het “kleine” Venetië genoemd.

We zijn er op de fiets heen gegaan en hebben vervolgens heerlijk door de kleine straatjes geslenterd en ook de vismarkt bezocht. Prachtige verse vis ! Ook een aantal kerken bezocht. Zaterdag is blijkbaar een gewilde dag om te trouwen, want we hebben vele bruidsparen gezien.

Het was de moeite waard. Op zondagmorgen voor ons vertrek is Ton nog verse vis gaan kopen, waar we vervolgens 2 dagen van gesmuld hebben ( Gamba’s en tonijn)

Ja, voor ons vertrek…..dat was me wat, onze Ross spinde zichzelf vast in het zand!! Al vrij snel had de oude bazin van de camping in de gaten dat er iets niet goed ging bij ons. Nu lijken Italianen als ze normaal tegen elkaar praten altijd ruzie te hebben, maar als ze dan echt kwaad zijn, zoals deze oude dame, nou berg je dan maar!! Ze sprak geen woord over de grens, maar ik begreep precies wat ze bedoelde. Niet echt klantvriendelijk natuurlijk, als je bij het inchecken wordt verteld dat je overal kan staan en dan als blijkt dat je vast zit, zeggen dat je daar niet had mogen staan. In plaats van hulp aan te bieden, bleef ze ons nauwlettend in de gaten houden. Na zo’n 1,5 uur kwam ze aan met een man, die ons er wel even uit zou weten te praten. Deze had niet gezien dat we eerst met beide achterwielen diep in het zand hadden gezeten. Met behulp van oude planken en veel schep en graafwerk, hadden we die inmiddels op de stenen ondergrond staan. Door al het manoeuvreren zakten de voorwielen echter ook tot hun assen in het zachte zand, op de plek waar eerst de achterwielen waren weggezakt. Hij wilde ons met veel bombarie met de achterwielen weer het zand in hebben. Nou niet dus. Ook hij sprak geen woord over de grens, dus de communicatie verliep stroef. Na enige tijd kwam er nog een man bij staan kijken, die de laatste 10 minuten zowaar even zijn handen uit zijn zakken haalde! Het heeft al met al 3 uur geduurd voor we eindelijk achteruitrijdend de camping konden verlaten.

Het plan om naar San Marino te rijden hebben we toen maar laten varen. We zijn op een camperplek aan de kust beland en hebben uitgerust na deze fysiek zware klus. De volgende dag zijn we doorgereden naar San Marino.

Het mini staatje midden in Italië. Steile wegen omhoog, Ross trok het maar net in zijn 2, met recht stapvoets omhoog dus. Op de parkeerplaats bij de gondelbaan gaan staan, om ons daarmee in no time naar de oude stad te laten brengen. Arme Lotte moest een muilkorf om in de cabine, wat ze natuurlijk helemaal niet leuk vond. Gelukkig duurde het ritje niet zo lang. Terug zijn we maar gaan lopen, bleef die ellende haar bespaard.

San Marino ligt prachtig op een berg. Het uitzicht was geweldig! Ook hier door de steile straatjes geslenterd. Winkeltjes vol souvenirs, veel sieraden, brillen, leren tassen en parfums. Alles net wat goedkoper dan in Italië. Ton heeft na lang zoeken zijn favoriete after shave weer gevonden (CK obsession) , ik heb voor het eerst van mijn leven een dure zonnebril gekocht (van verjaardagsgeld). Al met al een kostbaar uitje dat San Marino.

Vandaag doorgereden naar Assisi, maar daarover de volgende keer meer.

Na een aantal weken in Nederland te zijn geweest, waar we gelukkig nog hebben kunnen genieten van de laatste zomerse dagen, nu weer onderweg. (Ton zal later een blog over onze Nederlandse avonturen schrijven) De bedoeling is om zo snel mogelijk het koude natte herfstweer achter ons te laten, op naar goede nazomerse temperaturen. We gaan naar Italië.

Snel gaat onze trouwe Ross (ja, we noemen hem Ross!) natuurlijk niet. Hooguit 80 km/uur, en berg op halen we vaak maar de helft. Maar goed, voor ons doen snel, want we rijden nu- bij hoge uitzondering-hoofdzakelijk snelweg.

In België stonden we de eerste nacht net boven Luik op de parkeerplaats van de oude kolenmijn van Blégny. Van daaruit doorgereden naar de Duitse Vogezen. Prachtig mooi wandelgebied met imposante rotsen.

Vandaag aangekomen in Oostenrijk, net over de grens staan we langs een meer. We dachten Zwitserland te omzeilen ivm tol vignetten en dure tunnels. Nu hoorden we toevallig bij een benzinestation dat je voor Oostenrijk ook vignetten nodig hebt. En wij, omdat we >3500 kg zijn een zogenaamde Go-box. Een ingewikkeld systeem (als we de recensies moeten geloven), wat ook nog eens behoorlijk duur is. Achteraf was Zwitserland toch goedkoper en sneller geweest. Enfin….je kunt niet alles weten. Nu gaan we proberen om Oostenrijk te doorkruisen zonder tolwegen. We jagen onze Ross dus een aantal passen over om zo go-box vrij naar Italie te kunnen komen. Op het internet de sluiproutes gevonden, en nu maar hopen dat je er met een 10 tonner ook overheen kunt rijden. We gaan het beleven morgen!!

Het weer is nog steeds herfstachtig, de bomen kleuren en de blaadjes vallen. Het waait hard, al kan het natuurlijk niet tippen aan de heuse eerste herfststorm die vandaag over Nederland raasde.