Zondagmiddag/avond

Het is zondagmiddag, de radio op de achtergrond op npo 1, want de Nederlandse vrouwen spelen de Europese finale. (net begonnen)

We zijn al een paar dagen in Polen. Door Litouwen zijn we in vogelvlucht (oeps 0-1 voor Denemarken) gereden. Alleen de westelijke kant van het land hebben we gezien. We reden geen toeristische route, want hebben al de dagen in Litouwen geen camper of buitenlander gezien. Geen steden bezocht, maar aan het strand geweest (o nee, dat was nog Letland), in een nationaal park en langs een rivier gestaan. Door een aantal mooie dorpjes gereden.

Litouwen is een graanrepubliek, veelal tarwe, maar ook gerst en haver afgewisseld met lappen veldbonen (tuinbonen) voor veevoer. Geen mais.. Hier en daar een koe aan een ketting, de huiskoe voor eigen melk, kaas en yoghurt. De kleine gemengde boerenbedrijven hebben gemiddeld zo’n 10 koeien. (yes 1-1!!!) Kleinschaligheid ten top. Maar ondanks al de velden vol graan is er geen vers brood te krijgen! En hier haakt Ton even in; HET BROODFENOMEEN.

Eerlijk is eerlijk, we wonen in Frankrijk en daar is de bakker toch wel de meest gewaardeerde ambachtsman van het dorp. Een beetje zichzelf respecterend dorp daar heeft een kerk, een kroeg en een bakker. Doorgaans 2 of meer. Zelfs de huizenprijzen in Frankrijk zijn gekoppeld aan de afstand naar de dichtstbijzijnde bakker. Nederland heeft weliswaar niet zo’n spannende broodcultuur, maar die warme (hoezo eigenlijk?) bakker is er gelukkig ruimschoots voorhanden. Duitsland op 1 denk ik , wat betreft broodkwaliteit en keuze. En wij-op weg naar het noorden – ontdekten een bizar fenomeen. Na Duitsland werd de bakkersspoeling dunner. In Denemarken was er hier en daar nog wel zo’n broodjesboer te vinden, maar in Zweden, Noorwegen en Finland was het al een beetje zoeken naar de spreekwoordelijke speld. Toch hier en daar nog succesvol in onze zoektocht. Maar dan….. de oversteek naar de Baltische staten, Estland, Letland en Litouwen. Niet 1 (!!!!!) bakker hebben we gevonden de afgelopen weken. O ja, uiteraard wel brood gegeten, tenminste dat wat er voor door moet gaan. In de buurtwinkels en supers is er ruime keuze in voorverpakt fabrieksbrood. Voorgesneden, in plastic verpakt met een indrukwekkende ingrediëntenlijst, uiteraard met de nodige conserveringsmiddelen, houdbaar tot eind van het jaar.

En het smaakt naar karton, echt waar, allemaal. Hoe kan dat??? Annemieke schreef het al, volop graan hier. Volop broodfabrieken ook waarschijnlijk, maar geen bakkers dus…. Ik heb veel over de wereld gereisd, maar zelfs het kleinste dorpje in Mauritanië of Nepal had een bakker….. De Baltics doen dus niet mee aan die bakkerscultuur. Misschien altijd al, misschien ook een erfenis van het Sovjet verleden, wie zal het zeggen? (broer Geert, weet jij daar iets van? Hoe zit dat in Rusland met bakkers? ). Ieder nadeel hep z’n voordeel, want het noopte mij tot nieuwe inzichten betreffende het bakken van indiase chapati’s. Niet dat ik dat nooit eerder gedaan had, integendeel, ik probeer al 30 jaar het concept te benaderen van die overheerlijke indiase streetfood chapati’s die je aldaar , zo langs de straat, gemaakt op open vuur, voor 20 cent bestelt met een schaaltje dahl erbij. onovertroffen verrukkuluk. Voor de herkansing dus, nood breekt wetten met dat kartonbrood hier. Op youtube een recept gezocht waar een lieftallige indiase dame in woord (Hindi) en daad de kijker begeleidt naar een geweldig eindresultaat. En ja hoor!!! Eindelijk, na 30 jaar, weet ik nu hoe het moet (en vooral ook hoe het niet moest).

Okay , niet de Wally-quality van het verre Oosten, maar zeker een goede tweede. Dankjewel kartonbrood Baltics, voor deze eye-opener. Nu Annemieke weer:

In Polen dus. Naar het nationaal park gegaan in het noorden; Wigierski park. Mooi groen, met een heel groot meer. We wilden wild kamperen, hadden ook een mooie stek gevonden, bij een groot weiland, waar we eindelijk voor de eerste keer met de drone hebben kunnen oefenen. En dat was leuk om te doen!! Helaas kreeg ik daarna een galsteen koliek. (Yes 2-1) Deze duurde zolang, dat we besloten om naar het ziekenhuis te rijden in Suwalki. Ik kronkelend achter in de Magirus en Ton over onverharde wegen zich een weg zoekend uit het nationale park terwijl het donker begon te worden. Een aardige Pool heeft hem uiteindelijk begeleidt naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik een verlossende pijnstiller. De nodige onderzoekingen gehad (x-ray, en echo) en ivm wat afwijkende bloedwaarden wilden ze me graag een nachtje houden. Dus Ton op de parkeerplaats en ik in een bedje in het ziekenhuis geslapen. Gelukkig mocht ik de volgende morgen weer naar huis. €150 kostte dit grapje slechts, koopje toch ?? Hopelijk betaald de verzekering het wel terug.   (oeps 2-2)

We leven nu weer in midden Europese tijd, maar met Euro’s kunnen we hier weer niet betalen. Na het ziekenhuis avontuur zijn we op een camping  in het nationale park gaan staan. Even op de plaats rust. Alweer zoveel gereden de afgelopen week, dus dat kan geen kwaad. Heerlijke ouderwetse camping. Veel fietsers, motorrijders in tentjes, zeilers die aan komen waaien, gezinnen in de caravan. Overal houtvuurtjes, volleybal veld, vissende jongetjes, kortom gezellige drukte. We hebben gisteren in onze kano gevaren op het meer. Heerlijk rustig, want gemotoriseerde boten zijn niet toegestaan.  Morgen misschien nog een dagje hier blijven….het bevalt ons hier wel.

(olé 3-2!!) …….en Yes Kampioenenen